Van kleins af aan hebben gebouwen en hun verscheidenheid aan sferen diepe indruk op mij gemaakt. Door een samenspel van materiaal, licht, geur, akoestiek en schaal ontstaan sferen die geborgen of juist imponerend kunnen voelen.

De geur in een houten huis, de warmte van een openhaard, het getik van regen op het dak, gefilterd licht door de zonwering op een zomerdag. Tegenover het galmen van je voetstappen in het tientallen meters hoge schip van een kathedraal of de stilte in een kleine bergkapel in de Alpen. Het zijn vaak deze ruimtes die een sterke herinnering achterlaten.

Het ontwerpen van goede gebouwen gaat voor mij om deze complete zintuigelijke ervaring.

Mijn ouders hebben mij geleerd eerst goed te kijken naar wat er al is, voordat je iets nieuws koopt. Als architect zoek ik schoonheid in hetgeen er al is op een specifieke locatie of gebouw, om vervolgens al schetsend de juiste ingrepen en toevoegingen te ontwerpen.

Gedurende mijn werkzame tijd in Oostenrijk werd deze houding versterkt. Ik leerde een praktische ontwerphouding ten opzichte van materialen. Logische materiaalkeuzes en detaillering om het materiaal het beste tot uiting te laten komen. De bouwbaarheid van een ontwerp speelt zo vanaf het begin van het ontwerpproces een hoofdrol.